"So take a good look at my face, you see my smile looks out of place, if you look closer, it is easy to trace, the tracks of my tears...." Tracks of my tears by Smokey Robinson
Mijn laatste blog ging zoiets van “mevrouw u heeft niet zoveel tijd meer, voor u is alleen IVF een optie”….Dat was medio juli toen ik dat bericht hoorde. Iedereen weet waarschijnlijk nog als de dag van gisteren wanneer ze hoorde dat hun weg naar Rome via het pad IVF/ICSI zich moest gaan voortzetten. Ik wel in ieder geval. Het is een verhaal die ik nog aan niemand heb verteld, want nadat ik mijn nieuws hoorde, was er geen tijd om stil te staan, er was geen tijd om de emotie van het ontvangen van het bericht te ervaren, dit was niet alleen figuurlijk zo, maar ook letterlijk niet zul je zo lezen. Dus besloot ik in een split second dat het “ervaren”, het vertellen, later zou komen en zo gebeurde het dat ik verder niemand het verhaal van de berichtgeving heb verteld, tot nu…..
Ik stond voor mijn werk midden in een groot bosgebied, toen ik werd gebeld door de arts, de hele dag hield ik mijn telefoon in de gaten, controleerde of hij het wel echt deed en had hem ook doorgeschakeld naar mijn werk telefoon, voor het geval ik hem niet zou horen overgaan. En toen gebeurde het, de telefoon ging over en ik hoorde de stem van de arts. Er was geen privacy in de tijdelijke kantoren, waardoor ik een plek zocht buiten in het bosgebied. Dit werd de dichtstbijzijnde grote boom en daar ben ik vervolgens achter gaan staan, waarna ik het bericht hoorde van de arts “de uitslagen blijven niet goed, het zit niet goed, de eicelvoorraad is laag, we moeten IVF doen”…. Achter de boom, die ik nooit meer zal vergeten, ben ik gaan zitten en zachtjes gaan huilen, en huilen en huilen….maar veel tijd was er niet voor verdriet…. Op dat moment was ik bezig met een opdracht voor mijn werk waar ik voor ongeveer 5.000 mensen verantwoordelijk was, waardoor ik met geen mogelijkheid eerder weg kon en het enige wat ik op dat moment wilde was naar huis gaan…. En terwijl ik mijn tranen wegveegde, ging mijn agenda alarm van mijn smartphone en zag ik staan “Engelse presentatie deelnemende landen”… ik was helemaal vergeten dat ik de aftrap moest doen en dat er 30 landen (hun vertegenwoordigers) in de zaal zouden zitten voor een presentatie.
En terwijl ik door het bos richting de ruimte liep en mijn tranen wegveegde, besloot ik al lopend dat er nu geen tijd was om stil te staan bij de emotie of het verdriet van de boodschap……
Ps. Nadat ik thuis was heb ik de tijd genomen voor mijn verdriet en heb toen o.a. mijn eerste blog geschreven en ben opzoek gegaan naar lotgenoten, die ik gelukkig gevonden heb!
